Üç Mecburiyet

3 vücut görleşkesi*

siz bilmeyeceksiniz bu zamanları, ama biz bu zamanlarda 3 kişiyiz şu dünyada. hatta, durumla dalga geçmek için 2000’lerin kötü esprilerine bile teğet geçiyorum arada bir; “biz 3 kişiyiz: ben, keyfim ve kahyası… kahyaaa! git keyfimi getir bana” diye. -retroyu hep sevmişimdir zaten-

bazen Keyfim’in, bu esprilerime kızıp beni öldüreceğinden korkmuyor değilim, hem o çift sayıları da sever, mantıklı bir cinayet sebebi. Ayrıca maşallahı var Keyfim’in zebellah gibi adam. taşı daha sıkmadan, sadece elinde tutsa bile, su korkar dışarı çıkar o derece. demem o ki; beni öldürmeye kalksa direnemem de, keyfimden ölürüm.

Kahya, mayasında ağalık olanlardandır. oturuşu, kalkışı, konuşması, düşünmesi, sevişi, sövüşü hep ağacadır. bunu hiç yüzüne söylemiyoruz orası ayrı. sonra hafazanallah; isim-kişilik çatışmasından doğan endirekt dilemma vuruşunyla kafayı yer falan neme lazım…

dersimiz ışığın parçacıklı yapısı
güneşin altında oturduk üç arkadaş denizi seyrettik
 -Enis Akın**

bir birimize bu kadardüşkün olmamızda, şüphesiz ki tek sebep; çok iyi arkadaş olmamız değildi, belki seçeneklerimiz olsa arkadaş bile olmazdık ama kader utansın, dostlar sağ olmadı, hatta hiç olmadılar. biz kendimizi bildik bileli beraberiz. önceleri çekirdek aile bireylerimiz de vardı, analar, babalar… toplam 9 kişiydik. sonra onlar da öldüler, kaldık 3 başımıza. belki dünya denilen bu tepsinin -siz muhtemelen yuvarlak zannediyorsunuzdur şimdi- başka uçlarında, başkaları da vardır. ama bizim hiç haberimiz olmadı bundan. galiba biraz tembel, çokca korkak, hepce sosyalfobiğiz.

geçen yine 3 kişiyiz, oturup yola bakıyoruz; bir kaç sürüngen, üç beş memeli, beş on böcek ve binlerce güneş ışığı haricinde önümüzden olmadı geçen.

-----------------------------------------
(*)resim: 3 vücut görleşkesi. M.T. prodakşın.
 (**)şiir: Enis Akın’ın “dağdaki emirler” adlı kitabından