kaçmak

   dallar… ah keşke bu kadar kaplamasaydınız yerleri ve bu kadar çok tuzak kurmasaydınız ormanda bana.
   işin kötüsü koşarken yerdeki hiç bir dalı da es geçmiyorum, hepsine takılıp düşüyorum tek tek, hatırları kalmasın, arkamdan ağlamasınlar diye.
   bir yağmur eksikti. o da başladı tam oldu. yağmur damlaları önce bana çarpıyor ıslanıyorum. sonra toprağa düşüyor çamur oluyor. sonra da ben yere düşüp çamura çarpıyorum, layığımı buluyorum.
   bir avuç çamurdan fazlasını hak etmez hiç bir kaçak.

Seni kral sansınlar ve sen de hisset bunu
Hisset ki iliklenmesin göğsüne
Köşeye kıstırılmış bir kaçağın korkusu.
  -İbrahim Tenekeci

   kaçıyorum işte ne önemi var kim olduğumun? kim olacağımın? nereden gelip? nereye kaçtığımın? ve en önemlisi neyden kaçtığımın? ne önemi var? sonuç değil mi önemli olan? korktuğum için kaçıyorum ve kaçtığım için daha çok korkuyorum.
   korkudan kırbaç yapmış dövüyor sırtımı, işkenceci köle tüccarım. acımasız bir piç. yağlı kolları yorulmak bilmeyen, gamsız bir şerefsiz. vuruyor da vuruyor. yeteri kadar acım yokmuş gibi. sanki yeteri kadar sırtıma yük binmemiş gibi, bir de kırbaçla terbiye ediyor, kambura yatan sırtımı.
   kaçmak bir yontma biçimi. yontuldukça ısınır ve azalır insan. bitene kadar da yontulur söz dinlemeyen her taş ve nush ile uslanmaz hiç bir taş. ille de hakkıdır kötek.
   vur köteği, indir gürzü, patlat şamarı sırtıma sen yağlı piç, vücudu çamurlu, içi çamur piç. vur sırtıma. hakkımdır kötek.